Auteur: gastouderopvang-kuku

In de eerste twee levensjaren word de basis van de verdere ontwikkeling van je kind gelegd. Je baby ontwikkelt zich in razendsnel tempo en heeft hierbij de liefdevolle zorg nodig van een paar vertrouwde personen. Dan hecht je baby zich veilig, leert hij stress reguleren en ontwikkelt hij zich eerder tot een positieve en ondernemende persoon.

Het brein maakt vlak na de geboorte een cruciale ontwikkeling door. Je baby wordt geboren met ongeveer 30% van zijn uiteindelijke hersencapaciteit. Van de 70% die daar nog bij komt, wordt maar liefst 50% aangelegd in de eerste twee levensjaren. In die periode wordt een ‘hersenfundament’ gelegd, waar je de rest van je leven op moet voortbouwen. Is dat fundament sterk, dan verloopt je verdere ontwikkeling meestal vrij soepel. Is dat fundament zwak, dan wordt het allemaal wat moeilijker.

(Bron: “Wat doen we met de baby?” Marlise Eerkens)

Hechting is de basis voor alle latere relaties. Psychiater John Bowlby heeft in de jaren 60 de basis gelegd voor de hechtingstheorie. Een veilige hechting is belangrijk voor de psychische ontwikkeling.

Het is daarbij belangrijk om sensitief en stimulerend om te gaan met een baby. Geheel volgens de visie van Emmi Pikler is het belangrijk om baby’s, tijdens de zorgmomenten genoeg aandacht te geven, om ze emotioneel bij te laten tanken. Voor een goede ontwikkeling heeft een baby dit echt nodig.

Ik beschouw mijzelf als hoog sensitief. Zo heb ik de neiging veel dingen op te merken in mijn omgeving, diep te reflecteren alvorens te handelen en niet snel en impulsief te handelen. Lastig soms maar in mijn werk als gastouder vaak ook heel handig, doordat ik me eerder bewust ben van onderliggende gevoelens en stemmingen. Hierdoor ben ik empathisch naar baby’s en kinderen toe.

“De handen van de volwassene vormen voor de baby, naast het voeden, het eerste contact met de wereld. Handen raken hem aan, tillen hem op, leggen hem neer, wassen hem, kleden hem aan. Hoe verschillend is het beeld van de wereld die zich aan de zuigeling openbaart als rustige, geduldige, behoedzame, tegelijkertijd zekere handen hem verzorgen, i.p.v. handen die ongeduldig, gehaast, onrustig of zenuwachtig zijn. In het begin betekenen voor de zuigeling de handen alles: ze zijn de mens, ze zijn de wereld.

                                                                                                                    Emmi Pikler Stichting

Emmi Pikler vond dat je kinderen aandacht, tijd en ruimte dient te geven. Laat kinderen maar bewegen en spelen, onderzoeken en ontdekken op eigen initiatief. Een goede omgeving en een warme interactie vond ze hierbij wel van groot belang. Geef kinderen de tijd die ze nodig hebben om zichzelf, hun omgeving en de anderen te leren kennen. Voor het rustige en gevoelige type die ik ben, een uitspraak die me op het lijf is geschreven.

Vroeger kon ik me nogal eens onzeker voelen als mensen direct overal op afgingen. Enthousiast aan het dansen en zingen sloegen met cliënten, kinderen, bewoners, etc. Ik voelde me bezwaard dat ik niet zo ben en dat maakte me onzeker. Nu weet ik de meerwaarde van mijn karakter te waarderen.

Door te benoemen wat ik ga doen, bij het eten, verschonen, wassen en aankleden, gebeurt dit, voor het kind, op een meer respectvolle manier, dan wanneer ik onaangekondigd van alles aan hun lijf loop te doen.

Bovendien stimuleer ik later, met deze houding, steeds meer de zelfstandigheid van een kind. Door mezelf af te vragen of een kind iets ook alleen zou kunnen. En is het dan nodig dat ik alles overneem of is even een “zetje geven” ook voldoende? Want alleen als ik aandachtig kijk, kan ik goed op het gedrag van een kind reageren als het nodig is.

Werken volgens de visie van Pikler is een andere manier van naar kinderen kijken. Vanuit rust, respect en gelijkwaardigheid. Ze hechtte veel waarde aan een zorgvuldige fysieke verzorging, omdat juist dit de baby het gevoel van geborgenheid en veiligheid geeft. Van daaruit kan een baby met plezier en vertrouwen zelfstandig spelen en bewegen. Het benoemen van alles wat ik doe: van optillen tot eten geven tot spelen is dan ook essentieel in de visie van Emmi Pikler.

Aansluitend hierop: Wat pleit er nou voor om te kiezen voor Gastouderopvang?

1 Betere hechting aan de gastouder.

In vergelijking met de crèche is een gastouder een veel overzichtelijkere plek voor een baby. Niet alleen omdat er minder kinderen zijn, maar vooral omdat het kind, net als bij een gastouder aan huis, steeds maar met één vaste verzorger te maken heeft. Uit onderzoek blijkt dat de hechting van de baby dan ook beter verloopt

2 Gastouders zijn vaak sensitiever.

Uit onderzoek bleek bovendien dat gastouders sensitiever waren dan pedagogisch medewerkers op de crèche. M.a.w.: gastouders voelen beter aan wat een kind nodig heeft. Eigenlijk is dat wel logisch; gastouders hebben altijd te maken met dezelfde groep kinderen en kennen ze dus beter. Het voordeel van deze hogere sensitiviteit zit hem in het welbevinden van kinderen.

3 Welbevinden kinderen hoog.

Dat welbevinden is gemiddeld hoger bij kinderen in de gastouderopvang dan bij kinderen in de crèche. Dat is gunstig. Want al klinkt ‘welbevinden’ misschien als een vage subjectieve maat, dat is het allerminst. In onderzoeken wordt het begrip omschreven als: ‘de mate waarin kinderen zich veilig en ontspannen voelen en genieten van de activiteiten waar ze mee bezig zijn.’

4. Langetermijneffecten relatief goed.

De langetermijneffecten van het inschakelen van een gastouder, zowel aan huis als uit huis is dat ze er beter afkomen dan de crèche.

(Bron: Welbevinden en Stress van Kinderen in de Kinderopvang Een Vergelijking van Kinderdagverblijven en Gastoudergezinnen- Universiteit Leiden)

Gisteren heb ik het recept voor modder gemaakt uit mijn ebook. Nou ja, modder? Eigenlijk had het meer weg van sneeuw met een modderige substantie. Maar voor de kinderen maakte dat helemaal niet uit. Het was in ieder geval heel eenvoudig om te maken. Het enige wat ik nodig had, was ‘baking soda’ en water.

Het was nog een beetje lastig om de juiste hoeveelheden te bepalen. In eerste instantie had ik er teveel water bijgedaan. Hierdoor werd het een zeer vloeibaar goedje, wat me zo door de vingers gleed. Gelukkig had ik nog een extra pak in de voorraadkast staan.

In het receptenboek stond het aangegeven als ‘modder’. Iedereen weet natuurlijk dat modder bruin van kleur is. Misschien dat er voedingskleurstof bij in had gemoeten maar ook ik heb zo’n mijn grenzen…om nu alle kinderen met bruine vingers na huis te laten gaan. Is ook al zo wat, toch? Daarom modderige sneeuw.

Met 2 lepels proberen op te scheppenIk had er wat kleine lepels bijgedaan. De kinderen begonnen al gauw met het proberen opscheppen van de moddersneeuw. Sommige gingen grof te werken, andere heel geconcentreerd en nauwkeurig.

Opperste concentratie gevergd bij het overscheppen van de modderige sneeuw.

Van tevoren had ik besloten om elk kind haar eigen bakje te geven. Zo konden ze allebei lekker “in hun eigen wereldje” even ontspannen en weer tot zichzelf komen. Een groot voordeel van sensopatisch spel; kinderen komen er echt door tot rust.

Al gauw had de één genoeg van het spelen met de lepeltjes en gooide ze die aan de kant, om er vervolgens voor te kiezen om met haar vingers te schrijven en tekenen in de sneeuw.

Terwijl het ander kindje meer was van het bakje vullen en weer omkieperen in de grote bak. Om vervolgens weer van voor af aan te beginnen. Ook dit zorgde ervoor dat ze een behoorlijk poosje lekker aan het spelen was.

Tja, en na afloop lekkere vieze handjes. Maar gelukkig was het er zo weer afgewassen.

Wil jij dit nou ook een keertje proberen? Download dan mijn gratis ebook.

Als er één ding is wat ik geleerd heb van 6  jaar gastouder zijn, is dat vereenvoudiging het werk een stuk fijner maakt. Niet langer meer het gevoel te hebben, constant achter de feiten aan te lopen. In mijn werk als gastouder heb ik, tijdens het werken met VVE gemerkt, dat teveel activiteiten in een te korte tijd leed tot weinig diepgang in de manier waarop kinderen de wereld zien en ontdekken. Elly Singer schrijft in haar boek “Speels, liefdevol en vakkundig” dat liefdevol opvoeden gaat om rust weten te creëren en zorgen voor routine en continuïteit. Belangrijke voorwaarden voor kinderen om zich vertrouwd, veilig en thuis te voelen. Wanneer ik een activiteit wil doen, kijk ik nu eerst waar de kinderen, op dat moment mee bezig zijn. Ik haal ze niet zomaar uit hun spel. Ik sluit erbij aan. Of ik doe de activiteit op een ander moment. Werken met thema’s gaf structuur en dwong me om steeds nieuwe dingen te bedenken. Maar daarentegen herhalingen maken de wereld van jonge kinderen voorspelbaar. Nu ik de hoeveelheid activiteiten heb verkleind, merk ik hoe het geconcentreerd spel is toegenomen. Kleine kinderen ontwikkelen zich immers door te bewegen, te onderzoeken, te imiteren maar vooral door te spelen. Daarom plan ik nu genoeg ruimte in voor vrij spel. Kinderen dienen immers genoeg tijd en ruimte te krijgen om zichzelf en de wereld om hen heen spelenderwijs te ontdekken. Rust bouw ik in door i.p.v. allerlei activiteiten, dit te beperken tot één gerichte activiteit per dagdeel. Structuur bied ik door een opgeruimde ruimte waarin de spullen hun vaste plek hebben. Een kind moet eerst voldoende hebben leren praten, bewegen en denken, voor hij toe is aan schools leren. De thema’s die ik nog heb, zie ik als een bundel ideeën die ik naar behoefte inzet, maar niet meer als een must.

Wat houdt creatief-zijn in?Wat versta jij onder creatief zijn? Als iemand jou deze vraag stelt, roep je dan ook meteen: “O, ik niet hoor!” En roept het dan beelden bij je op van de prachtigste tekeningen, grappige reclames en zelfgemaakte cadeautjes die zo in de zak van Sinterklaas kunnen?Wikipedia schrijft dat creativiteit in de verschillende wetenschappen nogal verschillend geïnterpreteerd wordt, maar wijst in het algemeen naar een vermogen om iets nieuws te scheppen. Een individu of een groep toont creativiteit wanneer een nieuw concept of object wordt gemaakt, of wanneer een originele oplossing voor een probleem wordt gevonden.Voor mij was het vak ’tekenen’ voor mij een regelrechte ramp op school. Een oerwoud vol met slangen, leek bij mij op een stelletje regenwormen in een Hollandse Staatsbosbeheer bos. Het was niet zo dat ik niets wist te bedenken. Alleen de uitwerking ervan, daar liet ik grote steken vallen. Over steken gesproken: breien nog zo’n creatieve ramp.Dat iedereen dan meteen begon te oordelen en vergelijken, hielp ook niet echt mee. Uiteindelijk haalde ik een minimale voldoende door een goede vriend de tekening te laten maken, zodat ik zelf alleen nog maar hoefde in te kleuren.Na de middelbare school gunde ik mezelf 3 jaar rust. Ik besloot secretaresse te willen worden en koos voor de meao als vervolgopleiding. Zo weinig mogelijk creativiteit meer.Met pijn en moeite heb ik me door deze opleiding weten heen te slaan. Ik moest continu op mijn tenen lopen doordat ik het gevoel had er niet bij te horen. Ik deed me anders voor dan ik was, maar wie ik dan precies was dat had ik ook nog niet helemaal duidelijk. Het was alsof ik in één groot toneelstuk speelde.Mede hierdoor vond ik me op het moment van afstuderen nog helemaal niet klaar om de arbeidsmarkt op te gaan. Ik koos ervoor om de Sph te gaan doen. Beetje bij beetje veranderde hier mijn beeld van creatief-zijn. Studiegenoten die liedjes schreven, klasgenoten die in een paar minuten wisten te bedenken hoe je een toneeldecor kon opbouwen. Tekenlessen waar ik echt leerde kijken (waar het bij tekenen in feite ook omgaat) en niet een leraar die een prachtig voorbeeld tekende, die ik vervolgens absoluut niet meer kon evenaren.In het laatste jaar van mijn opleiding raakte ik zwanger van mijn oudste dochter. Geboortekaartjes besloot ik zelf te maken. M.b.v. een hele stapel behangpapiertjes, 3-d knipvellen en kaartjes van de action gingen we aan de slag. Hier ervoer ik voor het eerst hoe het is om in een bepaalde “flow” te raken als je creatief bezig bent.Het precisiewerk van uitknippen, hoorde er nu eenmaal bij maar was niet echt mijn ding. Maar wel het uitzoeken van de juiste kleurencombinatie’s en het maken van de juiste compositie. Het zorgde ervoor dat ik helemaal tot rust kwam.